Οφείλουμε να το παλέψουμε.

Χωρίς καλά καλά να το καταλάβουμε, έχουμε περάσει βιωματικά, στη δεύτερη φάση της κρίσης στη χώρα μας.

Ίσως είναι και το αποτέλεσμα όλων όσων προκάλεσε η πρώτη, η οικονομική.

Φαίνεται πως περνάμε σε μια εποχή, που η κοινωνία προσπαθεί να διαχειριστεί τα συναισθήματά της και να εκτονώσει την πίεση που για χρόνια της ασκούν τα οικονομικά αδιέξοδα. 

Ένας ισοπεδωτικός μιθριδατισμός, καθιστά τον Έλληνα συμβιβασμένο πια με την οικονομική ανέχεια.

Κι έτσι ήδη ξεπροβάλουν στον ορίζοντα και αποκαλύπτονται κοινωνικές εκφράσεις, που η προσέγγισή τους προκαλεί ανατριχίλα. Εδώ και αρκετό καιρό ζούμε σε ένα περιβάλλον εγκλημάτων κατά ζωής, οικονομικών εγκλημάτων, φυλακίσεων και αποφυλακίσεων, παιδικής κακομεταχείρισης, διακρίσεων, κραυγών, καταγγελιών και αναθέματος.

Μια κοινωνία εν βρασμώ.

Μια ίσως ιδιότυπη, αρχόμενη εκδήλωση της Αρχής Le Chatelier, “Αρχή της φυγής προ της βίας”. 
Το πολιτικό προσωπικό μοιάζει να αδυνατεί να επιτελέσει το ρόλο του, περιορίζεται στη λογιστική διαχείριση της κρίσης και βρίσκει καταφύγιο στα δόγματά του.

Ίσως αισθάνεται και ασφαλές, πιστεύει πως έχει διασφαλισμένη την επιβίωσή του, έχοντας την κοινωνία παραλυμένη από όλα τα παραπάνω, αλλά και από το φόβο και τις ενοχές, που το ίδιο μεθοδικά τις έχει σπείρει.

Έχει όμως κι έναν άτυπο σύμμαχο στην πορεία αυτή.

Την κραυγαλέα απουσία του πνευματικού κόσμου, του όποιου πνευματικού κόσμου έχει απομείνει, ακόμη κι αυτού που τύποις φέρει την ιδιότητα, λόγω των αξιωμάτων που κατέχει. 
Ο πολιτικός όμως, ακόμη κι αν έχει τη λαϊκή νομιμοποίηση ως τεκμήριο ηγεσίας, δεν παύει να είναι δείγμα λαού, να προέρχεται από τα σπλάχνα αυτής της σαστισμένης κοινωνίας. Ο πνευματικός άνθρωπος από την άλλη, είναι μια υπερκείμενη οντότητα, εξ ορισμού πιο ελεύθερη και πιο ανιδιοτελής.

Γι αυτό και η παρέμβασή του, σε τέτοιες ιδιαίτερες περιόδους, θα μπορούσε να ήταν ηγετική, καταλυτική και αφυπνιστική.

Είναι απούσα όμως. Κι όπως φαίνεται θα συνεχίσει να είναι.

Αυτή η παραδοχή λιγοστεύει τα όποια αποθέματα ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο, όχι τόσο για μας, όσο κυρίως για τα παιδιά μας. Οφείλουμε να το παλέψουμε ωστόσο…
(…οι σκέψεις γεννήθηκαν τελευταία, ξαναδιαβάζοντας κείμενα του Ελύτη…)

 

Διαβάστε περισσότερα στην Πηγή:https://www.facebook.com/dimitris.galamatis

Πηγή  Φωτογραφίας: https://www.facebook.com/dimitris.galamatis

 Ρητή Δήλωση: Σε περίπτωση που απαιτηθεί από την πηγή αφαίρεση του άρθρου από την σελίδα μας,αφαιρούμε άμεσα άρθρο και φωτογραφία.